Gdzie ten śnieg?

Nie żebym szalenie wybrzydzała, że nie ma mrozu, zasp i korków... ale może choć odrobiną przyzwoitości zima by się wykazała i sypnęła nieco z nieba? Tak, żebym mogła pojeździć z Okruchem na sankach?
Człowiek ma dziecię i może bezkarnie wrócić do lat szczenięcych, a tu takie niespodzianki...

Otóż dziś mieliśmy w ciągu dnia pięć stopni na plusie... jeśli mnie wzrok podczas gotowania nie mylił, to  doszło i do siedmiu, ale kłamać nie chcę.
Na dworze nijak nie czuć stycznia - marzec a i owszem.
I ludzie się cieszą, bo nie trzeba odśnieżać, marznąć, stać w korkach, spóźniać się przez  nieprzyjeżdżające autobusy, skrobać szyb samochodów i innych takich...
... ale ja chcę zimy!

Tymczasem fejsbuki i tym podobne mnożą się od zdjęć przyrody wariującej i kwitnącej zamiast spać. Ogródka nie posiadam, za blokiem jakoś nic nie zauważyłam, więc postanowiłam znaleźć środek zastępczy, co by nie być gorsza!
I tak oto z pomocą przyszedł mi kwiat na co dzień niewdzięczny, podły i wyglądający jak badyl ( i jedynie ze względu na to, że każdy z tych badyli, a jest ich trzy, dostałam w prezencie, to już dawno wylądowałyby za oknem), który kwitnąć za żadne skarby nie chce... i nijak nie pomagają rady Teściowej, czy Taty, którym to hodowla tego szkaradzieństwa wychodzi lepiej, niż niesamowicie - moje patyki są głównie patykami i od czasu do czasu kiedy już przymierzam się do ich ewakuacji sypnął jednym, czy dwoma kwiatkami. No i dobrze - wtedy oczywiście są całkiem ładne, ale lada chwila kwiat odpadnie (możliwe, że pomoże mu kot, albo Okruch z Małżonkiem - raz im się taka sztuka udała... "ojoj kochanie nie wiedziałem, że Remek tak za niego pociągnie") i zostanę z patykami. W tej chwili jednak narzekać nie zamierzam - kwiatki się zlitowały i zakwitły i podciągnijmy to pod zasługi wczesnowiosennej aury za oknem.