O czasie słów kilka.

Zastanawialiście się kiedyś nad fenomenem upływu czasu? A dokładnie nad tym, że czas w jakiś podstępny i niecny sposób zwykł inaczej upływać kobietom, a inaczej mężczyznom…?

I nie mówię tu o jakże nieuczciwym i podłym fakcie, że czas na większość z nas działa mniej korzystnie, niż na płeć przeciwną i że przeciętna czterdziestolatka w zestawieniu z czterdziestolatkiem w konkursie zmarszczek z łatwością wychodzi na prowadzenie, a jeśli nawet mężczyzna ma ich więcej, to jakoś na nim prezentują się sympatyczniej...

Nie chodzi mi również o „jeszcze pięć minut” (wymienne na „już idę!” wypowiedziane koniecznie poirytowanym tonem), na które mój Małżonek ma alergię i podczas których rozsiada się wygodnie w fotelu, bądź jeśli bardzo nagli nas czas drepcze za mną krok w krok i nękając o szybsze ruchy dopytuje dlaczego te pięć minut trwa już piętnaście i ile jeszcze, bo zaraz coś go trafi i nie będzie to nagły przypływ miłości.

Nie mam na myśli poddawanego różnorodnej interpretacji „będę jakoś po północy” – kiedy ja rozumiem, że Małżonek będzie w domu już pięć po tejże, natomiast on zjawia się bardzo uradowany o godzinie dajmy na to drugiej i przecież to również jest po północy i dlaczego ja się czepiam!

Mam na myśli jak płynie czas przy domowych obowiązkach i ile w danym czasie jest zdolne zrobić każde z nas. I nie, drogie Panie, nie chodzi tu o nieporadność rodu męskiego – otóż to wina czasoprzestrzeni, która wygina się jak lubi i zwykle na niekorzyść Panów! Przykłady z domowego podwórka – bez liku.

Wychodząc z domu proszę Małżonka o zrobienie paru drobiazgów.

SM:[jedną nogą za progiem]: I jeszcze jakbyś mógł, to weź sprzątnij ze stołu, wstaw naczynia, schowaj zabawki i ogólnie ogarnij jakoś kuchnię...

M:[wynurzając się niechętnie z nothing boxa]: Dobrze kochanie, ogarnę.

Kiedy wracam okazuje się, że a i owszem, stół jakby przetarty, zabawki skumulowane w jednym, acz niekoniecznie właściwym miejscu, a bajzel kuchenny zrzucony w kupki i zepchnięty ze strategicznych miejsc (kupka naczyń w zlewie, kupka obierków na blacie, kupka okruszków w innym miejscu) aby dało się zrobić kanapki. Ręce mi opadają, zakasuję rękawy i zabieram się do roboty – wzdycham, zamiast warczeć, bo mój błąd, powiedziałam to słowo! Poprosiłam „ogarnij”, co w słowniku Małżonka oznacza „pokaż, że ruszyłeś zad z kanapy, ale możesz się nie przemęczać, w sumie i tak idziesz zrobić herbatę, co ci szkodzi” i mam tego świadomość, bo przecież nie raz i nie dwa prowadziliśmy... hm... żywe dyskusje na ten temat.

Pomijam fakt, że robiąc tę nieszczęsną herbatę spokojnie posprzątałabym cały bałagan zanim ta zdążyłaby się dobrze zaparzyć!

Kiedy nadchodzi czas układania Okrucha do snu dzielimy się obowiązkami. Lubię go kąpać i bawić się z nim w wodzie, ale kiedy chcę oszczędzić czasu na sprzątaniu to osobiście idę robić kaszę i szykować wszelkie rzeczy, a Małżonek siedzi z nim w łazience. Dlaczego?
Otóż kiedy Okruszysko pluska się w najlepsze ja przygotowuję mu piżamkę, witaminki, kosmetyki, łóżeczko, składam zabawki, przecieram blat stołu (idiotyczny szklany blat w stoliku kawowym z miliardem odcisków palców, paszczy i pożywienia), robię kaszę, sprzątam kuchnię, nie raz i nie dwa zdążę jeszcze zrobić nam kawy i opróżnić/napełnić zmywarkę...
Jeśli to M. zajmuje się robieniem kaszy to poza przygotowaniem kosmetyków udaje mu się jeszcze zrobić w kuchni bajzel.

Kiedy Małżonek zabiera Okrucha na spacer ja sprzątam cale mieszkanie i zadowolona z roboty siadam z kawą przed komputerem/książką/gazetą... kiedy zostawiam M. Samego w domu prosząc o wykonanie listy podstawowych czynności i esemesuję z nim jak mu ta ciężka orka idzie okazuje się, że w czasie potrzebnym mi do sprzątnięcia całego mieszkania on dopiero dopija kawę, ustala plan działania, bądź walczy z jakąś początkową fazą odgruzowania przestrzeni.

To tylko kilka przykładów, a każdy kiedyś kończył się którymś z poniższych dialogów:

SM: Dlaczego tego nie zrobiłeś?

M: Zabrakło mi czasu...

SM: Przecież prosiłam cię wyraźnie, żebyś jeszcze rozwiesił pranie!

M: Co ty sobie myślisz, że ja mam motorek w tyłku? I tak ledwie się wyrobiłem.

SM: A co ze wstawieniem zmywarki?
M: No chyba sobie żartujesz, miałem tylko godzinę/dwie/pięć i jak niby miałem się wyrobić?

Morał z tego taki, że czas wyraźnie sprzyja kobietom – gdy Małżonek wykonuje domowe czynności najwyraźniej przyspiesza jak szalony, wyraźnie się kurczy, żeby mężczyzna musiał się nasłuchać, jaki to jest niegramotny i powolny...

Natomiast kiedy ja zabieram się za te same czynności czas zatrzymuje się, bądź bardzo zwalnia, żebym mogła spokojnie wszystko zrobić, a potem chodzić i wymądrzać się przed niczemu nie winnym i pełnym dobrych chęci Małżonku.

Jako ciekawostkę dodam, że Pan Domu nie uznaje ścierania kurzy jako elementu sprzątania... kurz zasadniczo jest niewidoczny, malutki taki, czy ktoś tak naprawdę widział to na oczy, czy baby to sobie wymyśliły? Niebawem sama uwierzę, że to moja imaginacja wynikająca z nadmiaru wolnego czasu, który przecież na moją korzyść rozciąga się niebotycznie.

Ale czy mogłabym mieć jakiekolwiek pretensje do Małżonka mego, skoro po otrzymaniu premii rzekł do mnie:

M: Kochanie, idź dziś kupić sobie nową torebkę! 
Rzeknie ktoś, że podejrzane, że może zdradza, że planuje się pozbyć, że knuje... Kto tam mężczyznę wie? Grunt, że w tak przyjemnych okolicznościach!

Ps. Małżonek Szanowny uraczył mnie wczoraj całkiem romantycznym komplementem:

M: Wiesz, jesteś najlepszym dożywociem jakie mogło mi się trafić!