piątek, 31 maja 2013

Skarpetkę, królestwo za skarpetkę! Czyli rozpuściłaś, to masz :-)

Małżonek Szacowny niejednokrotnie podnosi mi ciśnienie (oczywiście ciągle utrzymuje, że dla mojego zdrowia, bo kiepsko by mi się żyło z przeciętnym 90/60) i naraża się na brzęczenie i beblanie pełne wyrzutów. Zdarza się, że poziom irytacji wzrasta niebezpiecznie, bo przecież Małżonkowi daleko do istoty idealnej i posłusznej, ma swój rozum, który nader często wykorzystuje przeciwko mnie. Czasami nie jestem w stanie zgłębić jakimi drogami idą jego myśli i dlaczego rzekomo to kobiety są znane z zupełnego braku logiki, bo męskie-małżeńskie zachowania nie raz i nie dwa upewniły mnie w przekonaniu, że zasadniczo jest odwrotnie.
Ale - jak doszłyśmy do wniosku pewnego babskiego wieczoru, gdzie wstępnie miałyśmy zamiar poużalać się nad naszymi statecznymi losami - ma to swój urok niesamowity i jeśli odpowiednio się do tego ustosunkować, to jest po prostu jedną z t y c h rzeczy dzięki którym małżeństwo ma swoje piękne kolory i dzięki którym nie jest nudno, ba! można się dzięki temu zdrowo uśmiać.
Dodam jedynie, że przetrzymałam Małżonka w celach niejako badawczych, aby sprawdzić stopień jego rozpasania się i wygody, a na co dzień nie jestem podłą istotą - dbam o szuflady pełne przedmiotu pożądania tej historii ;-)

Poniedziałek. Mąż oznajmia:
Małżonek: Kochanie, brakuje mi skarpetek.
Stateczna Matrona: Tak? No cóż...
Wtorek. Powtórka z rozrywki.
M.: Kochanie, brakuje mi skarpetek, niedługo nie będę miał w czym iść do pracy.
SM.: Yhm...
Środa. M. zdziwiony i poirytowany bawi się w „dzień świstaka”:
M.: Kochanie, co się dzieje ze skarpetkami? Nie ma skarpet! Jak ja pójdę do pracy, skoro nie ma czystych skarpet!
SM.: Ojej. To faktycznie niedobrze.
Czwartek. M. Wpadł na rozwiązanie sytuacji.
M. Nie znalazłem dziś żadnych czystych skarpet! Nałożyłem wczorajsze.
SM.: ...

Postanowiłam sama wstawić pranie.

Nie jestem jednak osamotnioną, szczęśliwą posiadaczką tego typu Małżonka. Przyjaciółka również szczyci się takim egzemplarzem pod swoich dachem i u niej eksperyment skarpetkowy przebiegał niemalże identycznie. 

Tak, wiem - wszystko to jest efektem ubocznym rozpieszczenia małżonka poprzez wzięcie na siebie niemalże zupełnie obowiązku prania, ale zupełnie mi to nie przeszkadza, a przynajmniej n i e

d z i ś... ;-)

sobota, 11 maja 2013

Dr Jekyll & Mr Hyde

Nadszedł maj i przyniósł wiosnę. O tej porze roku, kiedy temperatura przekracza 20 stopni, nadchodzi zwykle coś-czego-pies-nie-lubi-najbardziej, a mianowicie psi fryzjer. Być może inne zwierzaki cieszą się na myśl o luksusowej kąpieli, przysmakach, masażu i przycinaniu sierści, ale nasz Pies stanowczo nie jest stworzeniem tego typu. Co prawda nie pogardzi waniliowymi ciasteczkami, które serwują mu pracownicy gabinetu, a mimo to dziwak sierść swą lubi i pozbywa się jej niechętnie.
W tym roku również Pies chcąc nie chcąc został podstępnie zwabiony do gabinetu, skąd właściciele zwiali, a stwór sierść stracił.
I tu zaczynają się Psie dziwactwa. Zauważyliśmy z Małżem, że nasz kudłacz(he, he, he...) po ogoleniu zmienia się diametralnie. Natychmiast po utracie włosia zaczyna się przemiana. Wygląda to mniej więcej tak:
Mr Hyde(sierść długa) uwielbia szczekać. Szczeka na wszystko... na cienie, wiatr, śmietniki, ludzi,  kwiatki, lustro, Kota i inne koty(innych kotów nieco się boi, bo przy swojej koguciej wadze 5kg jest zagrożony pomyleniem z szynszylem, tudzież szczurem i może skończyć jako obiad co większych upasionych podwórkowców*). Mr Hyde jest również tchórzem w kwestii wsiadania do samochodu - trzeba się naprosić, żeby łaskawie wskoczył na siedzenie. Ma tendencje do wchodzenia pod nogi zawsze i wszystkim, a szczególnie kiedy człowiek niesie coś, czego upuścić nie powinien. Na spacerze rwie się do zwiedzania okolicy i próbuje się rządzić. Zaczepia większe psy, żeby zaraz potem z bezzasadnym piskiem schować się za nogami właściciela.
A dr Jekyll? Otóż natychmiast po utracie rudych kłaków głównie... udaje, że go nie ma. Wstydzi się, chodzi po krzakach i przemyka cieniem. Robi na dworze "co trzeba" i zwiewa pod drzwi. W mieszkaniu próbuje przemieszczać się za zasłonkami i pod dywanem, a szczekanie na jakiś czas staje się mniej istotne. Unika innych zwierząt i wygląda to tak, jakby wstydził się swojego wyglądu. Do samochodu wskakuje ochoczo - tuż po otwarciu drzwi i jako pierwszy.
Sielanka nie trwa jednak długo i Pies po około trzech dniach wraca do postaci Mr Hyde'a i łobuzuje po dawnemu.

Dobrze, że ja nie przeżywam takich przemian po wizytach w salonie fryzjerskim, bo Małżonek Szacowny do reszty by zwariował... choć jeśli kiedyś niewystarczająco będzie zachwalał nowe uczesanie, to kto wie? ;-)

* Ciekawostką niech będzie, że kiedy Pies był jeszcze szczenięciem mało brakowało, a stałby się ofiarą kota podwórkowego. Dachowiec ważąc w tamtym czasie na oko siedem razy więcej niż nasz pupil próbował upolować go sobie na obiad. Na szczęście w porę zauważyłam zagrożenie i uratowałam Psa przed jakże zaszczytną rolą przekąski. Psu zdarzyło się również robić za jeża - na którymś z pierwszych spacerów ustawiła się za nim rodzina jeży i tak sobie gęsiego wędrowali... nie zaskoczy więc już Was chyba, że w przypadku mojego specyficznego kudłacza(he, he, he...) nic mnie już nie zdziwi :-)

Dla porównania zdjęcia Psa przed i po wizycie u fryzjera... znacząca różnica nie tylko w charakterze.


piątek, 3 maja 2013

Stateczne początki :-)


Stateczno matronizm zawyrokowała mi jeszcze przed ślubem przyjaciółka.
„Kiedy już będziesz stateczną matroną nie zapomnij o nas!” - rzekła zołza w okolicach wieczoru panieńskiego. Oburzenie ogarnęło moje jestestwo. Jak to? Że ja, że matrona i że stateczna? Ale oburzenie to jedno, a życie to drugie... tak więc teraz - po ponad dwóch latach małżeństwa i ponad siedmiu miesiącach macierzyństwa - postanowiłam zacząć opisywać swoje doświadczenia, przygody i wpadki na blogu. Co z tego wyjdzie? Sama nie wiem. Ale życzę sobie i Wam, żeby było co najmniej tak wesoło, jak w domowym zaciszu Statecznej Matrony :-)